Archives

Ergens tussen de derde flat white en het vierde TikTok-filmpje van een dansende kat, ontdek je dat je je verveelt. Hoe kan dat? Je hebt wifi, bezorgsushi en sneakers die meer kosten dan een fatbike. Toch fluistert er iets: “Er moet meer zijn dan notificaties.” Er knaagt een vaag gevoel dat er iets groters moet zijn dan algoritmes en abonnementsmodellen. Het is dezelfde onverklaarbare drang die een kat ertoe aanzet om een gesloten deur te bekrassen: je wilt gewoon wéten wat erachter zit.

En dus kom je – met sneakers (merk: Acutis) en klopt aan bij de deur van de katholieke Kerk. Je verwacht misschien een museum of een streng ambtenarenloket. Wat je vindt is een eeuwenoud huis dat nog steeds de geur van stilte, wierook en avontuur verspreidt, alsof Michiel de Ruyter net binnen is geweest om een kaars op te steken, een geur die geen influencer in de verkoop heeft.

De pastoor kijkt verbaasd op. Hij had niet verwacht dat iemand na Netflix en Deliveroo nog trek zou hebben. “Wat kan ik voor je doen, wat zoek je hier?” vraagt hij enigszins bedeesd. “Waarheid,” zeg je “iets dat langer meegaat dan de batterij van mijn iPhone.”

En hier komt de Crux: de enige plek waarvan jongeren denken er geen antwoorden te vinden – een oude, ogenschijnlijk stoffige instelling – blijkt precies dát te zijn: een schatkamer vol wijsheid, schoonheid en verhalen die ouder is dan hun cynisme. Een eeuwenoud gebouw waar de kerkbanken kraken als oude Lp’s met aan de muren schilderijen die ouder zijn dan welke trend ook en toch is er iets onweerstaanbaars: een soort kosmisch “Welkom thuis”. Vraag een willekeurige jongere waarom hij zich soms opgesloten voelt en hij zal niet wijzen naar kerkmuren, maar naar eindeloze verplichtingen, prestatiedruk en FOMO. De Kerk, hoe oud en stoffig ze soms lijkt, is vreemd genoeg de plek waar je hoort: “Welkom, voel je thuis”.

Geen hippe beats, geen trending hashtags, alleen een verhaal over een God die mens werd en zich liet vastspijkeren aan een stuk hout; een verhaal dat zo dwaas is dat het misschien wel waar moet zijn. Je denkt aan je vrienden die geloven dat alles uiteindelijk absurd is, en jij vraagt je af: Is het niet nog absurder om te doen alsof niets betekenis heeft?

Maar, laten we eerlijk zijn, de Kerk moet niet doen alsof het 1958 is – ja, zo oud ben ik al. Jongeren hebben geen zin in preken die klinken als gebruiksaanwijzingen van een broodrooster. Wat ze nodig hebben is wat elke bluesmuzikant je zou kunnen vertellen: het thema is eeuwig, maar elke generatie moet er opnieuw over improviseren. Christus is dezelfde, maar de gitaarsolo’s zijn anders. De Kerk doet er goed aan jongeren uit te nodigen om hun verstand te gebruiken, hun hart te openen en hun verbeelding te laten spreken. Laat met getuigenissen, met verhalen en redelijke argumenten zien dat het christelijk geloof niet alleen plausibel, maar onweerstaanbaar mooi is. Combineer waarheid en schoonheid om zo te laten proeven van de vreugde die uiteindelijk naar God wijst.

Jongelui, de kerk is niet volmaakt omdat zij bestaat uit onvolmaakte mensen, maar juist daar wordt genade tastbaar. Ik moedig jullie aan om niet te wachten op een perfecte gemeenschap, maar om je aan te sluiten en zo mee te bouwen aan de kerk van Christus door te streven naar heiligheid. Streven. Resultaten zijn niet vereist; het streven wel.

+Rob Mutsaerts, oktober 2025

Foto: St. Jankathedraal via KRO-NCRV.