Getuigenis van Jil

Wat me het meest raakte tijdens de bedevaart, was met hoe velen we waren: gelovigen, religieuzen, priesters en bisschoppen van over de hele wereld (71 landen, 50.000 mensen). We vierden samen de mis met zoveel verschillende culturen en talen, maar we spraken en zongen allemaal dezelfde gebeden. Ook al spraken de mensen voor mij Engels, rechts van mij Spaans en links van mij Kroatisch en wij natuurlijk Nederlands, wist ik dat we allemaal dezelfde gebeden baden. Het was heel bijzonder dat iedereen de Latijnse liederen en gebeden kende, ongeacht waar je vandaan komt. Ik vond de muziek ook prachtig, en ik luister die nu nog steeds terug, op repeat.

Wat ook veel indruk op me maakte, waren de 500 – 600 priesters van over de hele wereld, die in hun priestergewaden in de hete zon stonden en zich dienstbaar opstelden om ons de communie te geven. Ze werden als het ware de wijde wereld (in het klein) in gestuurd om ieder van ons te dienen. Ik ben heel dankbaar voor alle priesters, ook voor degenen die door Medjugorje hun roeping tot het priesterschap hebben gevonden!

  • Mijn hoogtepunten:
    Ik hoorde altijd de Kantonese vertaling op de achtergrond van de Engelse vertaling. Ik had totaal niet verwacht om dat te horen in Medjugorje, omdat het maar een kleine groep katholieken is die Kantonees spreekt. Mijn ouders spreken Kantonees, en mijn zusje en ik zijn de enige katholieken in onze hele familie. Het voelde alsof God me wilde laten weten dat bekering in mijn familie mogelijk is.
  • Het Heilig Sacrament was bedekt door twee vlaggen en ik was helemaal afgeleid, maar op het moment dat ik besloot om serieuzer te bidden en mijn aandacht weer op Jezus te richten, splitsten de vlaggen zodat ik Hem kon zien en ze kwamen de hele adoratie lang niet meer samen, alsof Hij er ook voor even ging zitten om naar mij te luisteren.
  • Tijdens een ander moment van aanbidding vroeg ik aan Jezus of Hij wilde dat ik een berg zou gaan beklimmen, want ik had er eigenlijk totaal geen zin in. Hij zei heel kort “ja” en daarna niks meer, ook niet toen ik vroeg of Hij zeker was of mij meer bevestiging wilde geven.

Ik bleef maar mopperen en tegenstribbelen, want ik wilde echt niet gaan. Maar na een koude douche kwam ik tot het besef dat het beter was om toch te gaan, ook omdat mijn zusje blijkbaar hetzelfde had gevraagd en ook een “Ja” had gehoord. Bovendien zou de dag van de bergbeklimming het Hoogfeest van de Gedaanteverandering van de Heer op de BERG Tabor zijn.

Uiteindelijk was het ook makkelijker dan ik had gedacht om zo vroeg op te staan, de berg te beklimmen en de kruiswegmeditaties waren heel mooi. En de tweede geplande bergbeklimming ging uiteindelijk niet door, dus… wat een genade dat we precies op die speciale dag toch de berg hebben mogen beklimmen en het mee hebben kunnen maken.

Jezus vraagt soms dingen van ons, niet voor Zíjn bestwil, maar voor ons eigen goed. :’(

Tijdens de hele reis had ik het gevoel dat God naar me omkeek en dingen voor mij makkelijker maakte. Toch was ik zo veel aan het klagen en tegenstribbelen, en daar heb ik spijt van, dat ik mijn focus niet meer op Jezus en Maria kon houden. Maar na de reis heb ik wel het gevoel dat ik dichter naar God ben gegroeid en dat het veel heeft gedaan voor mijn spirituele leven.

– Jil

 

 

 

 

Groepsfoto met Jil (onderste rij rechts in lichtroze jasje)